၁) ကလေးဦးနှောက်ဖွံ့ဖြိုးစေပါတယ်။
ကလေးမွေးစကနေ သုံးနှစ်အတွင်းကလေးနဲ့အပြန်အလှန်စကားပြောပေးခြင်းက ကလေးရဲ့ဦးနှောက်ကို ပိုပြီးဖွံ့ဖြိုးစေပါတယ်။ ကလေးက မွေးစကနေ ငါးနှစ်အတွင်းမှာ ဦးနှောက်ဖွံ့ဖြိုးမှုကောင်းကောင်းဖြစ်ပေါ်နေတာမို့ ထိုအချိန်တွင်းမှာ ကလေးနဲ့အတူဆော့ကစားပေးခြင်း၊ ကလေးနဲ့အတူ စကားပြောခြင်း၊ မေးခွန်းတွေမေးခြင်း၊ ပုံပြင်ပြောခြင်းစတာတွေက ကလေးရဲ့အသိဉာဏ်ပိုပြီးတိုးလာစေတဲ့အတွက် ကလေးဦးနှောက်ပိုဖွံ့ဖြိုးလာစေပါတယ်။

၂) ဝေါဟာရကြွယ်ဝစေပါတယ်။
မိသားစုနဲ့အပြန်အလှန်စကားများများပြောတတ်တဲ့ကလေးတစ်ယောက်က စကားပြောနည်းတဲ့ကလေး ဒါမှမဟုတ် မိဘနဲ့ကလေးအပြန်အလှန်စကားမပြောတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ထက်စာရင် စကားလုံးပေါင်း သန်း၃၀ခန့် ပိုသိနိုင်ပါတယ်။ ကလေးနဲ့အတူဆော့ကစားမယ်၊ မေးခွန်းတွေအပြန်အလှန်မေးမယ်၊ ပုံပြင်ပြောမယ်၊ သီချင်းဆိုမယ်၊ စာအုပ်ထဲက ရုပ်ပုံလေးတွေအကြောင်း ပြောမယ်စသဖြင့် ကလေးကို စကားပြောပေးခြင်းက ကလေးရဲ့ငယ်စဉ်မွေးစကတည်းကနေ အကျိုးရှိစေပါတယ်။ အရွယ်ရောက်လို့ ကလေးစကားစတင်ပြောတတ်ချိန်မှာလည်း ကလေးက အခြားသော ကလေးတွေထက်စာရင် စကားလုံးတွေပိုပြီး ကြွယ်ဝတာကို အံ့အားသင့်ဖွယ်တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။ အခြားကလေးထက် ပိုပြီး အသိတရားရှိနေတာကို တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။

၃) လူမှုဆက်ဆံရေးကောင်းစေပါတယ်။
ကလေးက အိမ်မှာ မိသားစုနဲ့ တစ်ယောက်ခံစားချက်ကိုတစ်ယောက်ဖလှယ်နေကျဖြစ်နေတာမို့ တဖက်လူရဲ့ခံစားချက်ကို အလေးထားရကောင်းမှန်း နားလည်လာပါတယ်။ အိမ်မှာ မိသားစုနဲ့နွေးထွေးစွာဆက်ဆံနေကျမို့ သူစိမ်းတွေကိုလည်း နွေးထွေးစွာဆက်ဆံတတ်စေပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် လူမှုပတ်ဝန်းကျင်မှာ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးအဆင်ပြေတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။

၄) ကလေးရဲ့စိတ်ခံစားချက်ကို သိနိုင်ပါတယ်။
ကလေးတစ်ယောက်ကို ထိန်းကျောင်းရတာ မလွယ်ကူတဲ့အလုပ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကလေးရဲ့စိတ်ခံစားချက်ကို သိနေမယ်ဆိုရင် ကလေးကို ပြုစုထိန်းကျောင်းဖို့က လွယ်သင့်သလောက်လွယ်သွားပါပြီ။ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့စိတ်ခံစားချက်ကိုသိနိုင်ဖို့က ကလေးနဲ့အမြဲလို အပြန်အလှန် ရင်ဖွင့်ဖို့၊ စကားပြောဖို့လိုပါတယ်။ ကလေးရဲ့မွေးစကတည်းက ကလေးနဲ့နွေးထွေးစွာစကားပြောကျင့်ရှိနေခြင်းက ကလေးအရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါမှာလည်း သင့်ကလေးနဲ့သင့်ရဲ့ဆက်ဆံရေးကို မစိမ်းကားသွားစေပါဘူး။ ဥပမာ။ မေမေဖေဖေအလုပ်ကပြန်ရောက်တဲ့အခါ “သားရေ လာပါအုံး၊ မေမေက သားကိုလွမ်းနေတာ။ သားဒီနေ့ ဘာတွေလုပ်လာသလဲ။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး အိုကေရဲ့လား။ ဘာတွေဖြစ်သေးလဲ” ဆိုတဲ့စကားမျိုးနဲ့ ကလေးကို စကားခေါ်လို့ရပါတယ်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကလေးနဲ့စကားများများပြောဆိုဆွေးနွေးတတ်တဲ့အကျင့်လုပ်ထားခြင်းက ကလေးအသက် ၃နှစ်နောက်ပိုင်းကနေ ပိုသိလာစေပြီး ကလေး၁၀နှစ်ပိုင်း ဆယ်ကျော်သက်ဝင်ကာစမှာပိုပြီး အကျိုးရှိစေပါတယ်။ ကလေးရဲ့တစ်နေ့တာဘာဖြစ်လာသလဲ၊ ကလေးဘာတွေခံစားနေရသလဲ၊ ကလေးနေထိုင်တဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကလေးပျော်ရဲ့လား၊ ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကလေးအတွက် ပြုပြင်ဖို့ဘာတွေလိုနေသလဲ၊ ကလေးစိတ်ခံစားချက်က အဆင်ပြေရဲ့လား စသဖြင့် ကလေးစိတ်လုံခြုံမှုရှိမရှိက အစ အသေးစိတ်သိနိုင်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကလေးက မိဘနဲ့အမြဲတစေ စကားပြောဆိုနေကျ၊ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်အကြောင်း ဆွေးနွေးနေကျဖြစ်တဲ့အခါ ကလေးကလည်း မိဘကို သူ့ရဲ့တဖက်ကပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးအကြောင်းရင်ဖွင့်ဖို့ ဝန်မလေးစေပါဘူး။

၅) မိဘနဲ့သားသမီးကြားပိုပြီး ချစ်ခင်ရင်းနှီးပွင့်လင်းမှုရှိစေပါတယ်။
အဲဒါအပြင် ကလေးအရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါမှာလည်း မိဘနဲ့သားသမီးကြားပိုပြီး ချစ်ခင်စည်းလုံးစိတ်ဖြစ်စေလို၊ ကလေးနဲ့မိဘ တသီးတခြားစီဖြစ်နေရင်တောင်မှ ကလေးနဲ့တစ်သားတည်းဖြစ်နေသလို ကလေးခံစားရသမျှ သိနေနိုင်ပါတယ်။ ကလေးက အမြဲတစေ မိဘကအလိုက်တသိမေးလေ ကလေးကလည်း ပြောပြချင်သမျှကို မိဘကို ပေါ့ပါးစွာရင်ဖွင်နိုင်လေ မိဘနဲ့စကားပြောဖို့ကို ပိုပြီးနှစ်သက်လေဖြစ်လာပါတယ်။ ကလေးအရွယ်ရောက်လာလေလေ မိဘက ကလေးရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်အားလုံးကို မလိုက်ကြည့်နိုင်တာမို့ ကလေးနဲ့စကားပြောခြင်းကနေမှ ကလေးရဲ့အကြောင်းစုံဖြစ်ဖြစ် ၊ တစွန်းတစကိုဖြစ်ဖြစ် မိဘကသိနိုင်မှာပါ။

ကလေးနဲ့မိဘ အမြဲတစေ စကားပြောခြင်းက ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာလိုအပ်ချက်တွေသာမက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာမှာ ဘာတွေခံစားနေရသလဲ၊ ဘာတွေလုပ်ပေးဖို့လိုအပ်နေသလဲဆိုတာကိုပါ သိသာစေပါတယ်။ အပြန်အလှန်ယုံကြည်မှုတည်ဆောက်ခြင်း၊ အပြန်အလှန်ဆွေးနွေးမှုပြုလုပ်ခြင်းတို့အတွက် လိုကိုလိုအပ်ပါတယ်။ ကျောင်းမှာဖြစ်စေ၊ ပြင်ပပတ်ဝန်းကျင်မှာဖြစ်စေ ကလေးရဲ့ပျော်ရွှင်နေမှုက ကလေးကို အောင်မြင်တဲ့၊ တက်ကြွတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်စေပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကလေးတစ်ယောက်ပျော်ရွှင်နေသလား၊ စိတ်ဆင်းရဲနေသလား၊ ဘာကိုစိတ်မလုံခြံဖြစ်နေသလဲ၊ ဘာကိုတွေးကြောက်နေသလဲ၊ ဘယ်နေရာတွေမှာ ကလေးကို ပြုပြင်ပေးဖို့လိုအပ်နေသလဲ ဆိုတာတွေကို သိနိုင်ဖို့က ကလေးနဲ့စကားပြောပေးဖို့နည်းလမ်းတစ်ခုပဲရှိပါတယ်လို့ တိုက်တွန်းလိုက်ရပါတယ်။