အဲဒီလို ဒုက္ခတွေကြားထဲ ပျော်လိုက်၊ ရှင်လိုက်၊ ငိုလိုက်၊ ရယ်လိုက်နဲ့ရှင်သန်နေကြရတာမို့သာ ဘဝဆိုတာ တိုက်ပွဲပဲလို့ပြောကြတာပါ။ အဲဒီ့တိုက်ပွဲကမပြီးဆုံးမချင်းတိုက်နေကြရတာပါ။ အဲဒီ့မှာ ဘာက အမြတ်ဖြစ်နိုင်သလဲဆိုတာ ကိုယ့်အတွက်ရယ် ရှိနေပေးတဲ့သူတွေကို ရလာတာ အမြတ်ပါပဲ။ ပြန်တွေးကြည့်မယ်ဆိုရင် ဘဝရဲ့အခက်အခဲတွေ၊ အကြပ်အတည်းတွေ၊ ဒုက္ခသုတ်ခတွေဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့လူတွေက ကျွန်မတို့အတွက် အစစ်အမှန်ဟုတ်မဟုတ်သိရအောင် ဖြစ်ပေါ်လာကြသလားတောင် ထင်ရပါတယ်။
အခက်အခဲ၊ အကြပ်အတည်းနဲ့ရင်ဆိုင်ရတဲ့အခါ ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ကအဓိကပါပဲ။ “ကိုယ့်ကို ဘယ်သူများ လာကယ်မှာပါလိမ့်မယ်” လို့တွေးနေမယ့်အစား ကိုယ်တိုင်က ကိုယ်လုပ်နိုင်တာဘာရှိသလဲ” ဆိုတဲ့အတေါးမျိုးတွေးပြီး ကိုယ်လုပ်နိုင်တာကိုသာ အကောင်းဆုံးလုပ်ထားဖို့ အာရုံစိုက်ရမှာဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒါမှသာ အဆိုးဆုံးရင်ဆိုင်ရရင်တောင် အကောင်းဆုံးပြင်ဆင်ထားနိုင်မှာဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘဲ ဘယ်သူကလာကယ်မလဲဆိုတာကိုသာမျှော်လင့်နေမယ်ဆိုရင် ကိုယ်လုပ်နိုင်တာတွေကိုလည်း လုပ်ထားဖို့ အချိန်အလကားကုန်သွားပါလိမ့်မယ်။ လူတွေရဲ့သဘောအရ လူတိုင်း ပြဿနာ၊ ဒုက္ခတစ်မျိုးမျိုးရင်ဆိုင်နေရတာမို့ ကိုယ့်အတွက် ကူညီချင်ရင်တောင် မကူညီနိုင်တာမျိုး၊ မဖြစ်နိုင်တာမျိုး ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီ့ထဲကမှ လုံးဝကို ကိုယ့်ဘေးကနေ ရှောင်ထွက်သွားတဲ့လူနဲ့၊ မဖြစ်ဖြစ်တဲ့အခြေအနေကြားကနေ အတတ်နိုင်ဆုံး တတ်နိုင်တာလေးနဲ့ ကူညီမယ့်သူရယ်ဆိုပြီး ကွဲပြားသွားပါလိမ့်မယ်။ အဲဒါသည်သာ အခက်အခဲတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရချိန်မှာ ကိုယ်ရလာမယ့်အမြတ်ပါ။
ဘယ်သူ့ဆီကမှ အကူညီရနိုင်တယ်လို့ မျှော်လင့်မထားဘဲ ကိုယ့်အတွက် ကိုယ်လုပ်နိုင်တာကိုသာ အကောင်းဆုံး ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပါ။ အဲဒီ့အခြေအနေကြားမှာမှ ကိုယ့်အတွက်ရှိနေပေးသူကို တန်ဖိုးထားပါ။ အဲဒါသည်သာ လူ့ဘဝရဲ့အမြတ်ဖြစ်ပါတယ်။ “Hard time will always reveal true friends” ဘဝရဲ့ခက်ခဲတဲ့အချိန်တွေတိုင်းမှာ စစ်မှန်တဲ့သူတွေသာ ကိုယ့်အနားမှာ ကျန်ခဲ့တာအမြတ်ပါ။ ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်ကြားဖူးကြမှာပါ။ ခရီးထွက်လာရင်း တောထဲကိုဖြတ်ရတဲ့ သူငယ်ချင်း ၂ယောက်ဟာ ဝက်ဝံတစ်ကောင်နဲ့ရင်ဆိုင်ရတဲ့အခါ ပထမသူငယ်ချင်းဟာ ဒုတိယသူငယ်ချင်းကိုထားခဲ့ပြီး သစ်ပင်ပေါ််််တက် ထွက်ပြေးပါတယ်တဲ့။ ဝက်ဝံကြီးအနားကိုမရောက်ခင်မှာ ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတဲ့ ဒုတိယသူငယ်ချင်းဟာ ချက်ချင်းလဲချလိုက်ပြိး အသက်အောင့်ထားကာ သေချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ပါတယ်တဲ့။ အဲဒီ့အခါ ဝက်ဝံကြီးက ဒုတိယသူငယ်ချင်းနားကို ကပ်ပြီး အနံခံကြည့်ကာ ဘာအနံမှမရမှ အဝေးကိုထွက်သွားပါတော့တယ်။ အဲဒီ့အခါကျမှ သူငယ်ချင်းကိုထားခဲ့ပြီး အပင်ပေါ်တက်ပြေးတဲ့ ပထမသူငယ်ချင်းဟာ ဒုတိယသူငယ်ချင်းနားကပ်လာပြီး “မင်းကိုဝက်ဝံကြိးက အနားကပ်ပြီး ဘာပြောသွားတာလဲ” လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒုတိယသူငယ်ချင်းက “မင်းလိုသူငယ်ချင်းမျိုးကို ဆက်မပေါင်းနဲ့လို့ပြောသွားတယ်” လို့ပြန်ဖြေပြီး ခရီးကို တစ်ယောက်တည်းဆက်သွားပါတော့သတဲ့။ ဒီပုံပြင်လေးက အကောင်းဆုံးနမူနာပါပဲ။ တကယ့်ဒုက္ခအခက်အခဲ၊ အကြပ်အတည်း‌ရောက်ချိန်မှာ ကိုယ့်အနားရှိတဲ့သူကိုသိလိုက်ရတာ အမြတ်ပါနော်။
အဲဒီ့အတွက် ဘဝရဲ့ခက်ခဲတဲ့အချိန်တွေတိုင်းမှာ ဘယ်သူက ကူညီပါ့မလဲလို့ တွေးမယ့်အစား “ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ ဘာလုပ်နိုင်မလဲ” ဆိုတာမျိုးကိုပဲ တွေးပြီး အကောင်းဆုံးကျော်ဖြတ်ပါ။ အဲဒီ့ထဲကမှ အတတ်နိုင်ဆုံး တတ်နိုင်တာလေးနဲ့ကိုယ့်အပေါ်ကူညီသူ၊ ကိုယ်နဲ့အတူရင်ဆိုင်သူတွေကို တန်ဖိုးထားလိုက်တာက တန်ဖိုးမရှိတဲ့လူတွေကိုတန်ဖိုးထားမိခြင်းထက် ပိုတန်ဖိုးရှိပါတယ်လို့ တွေးမိသလောက်ဖော်ပြလိုက်ရပါတယ်။