ကံကောင်းတဲ့သူ ဆိုတာ……
ကျွန်တော်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ သီတင်းကျွတ်လိုအချိန်မျိုးပေါ့…..အိမ်ထောင်ပြုကြတဲ့အခါ “ဘယ်မိန်းကလေးကတော့ ဘယ်သူနဲ့အိမ်ထောင်ကျတယ်….ဘယ်အိမ်က ဘယ်သူ့သားသမီးကတော့ ဘယ်သူနဲ့” ဆိုတာမျိုးတွေ ကြားဖူးကြမှာပါ။ တခါလောက် တိတ်တိတ်လေးနားထောင်ကြည့်ပါ။ များသောအားဖြင့် ဂုဏ်ကျက်သရေရှိခြင်း၊ ငွေကြေးပေါများခြင်း၊ အလုပ်အကိုင်ကောင်းရှိခြင်း စတာတွေနဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်တွေရဲ့တန်ဖိုးကို သတ်မှတ်ကြတာ ကြားဖူးမယ်ထင်ပါတယ်။ “ဘယ်သူရဲ့သမီးကတော့ ဘယ်က ဆရာဝန်နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုသွားတာ၊ ဘယ်သူ့ရဲ့သားကတော့ ဘယ်လူကြီးရဲ့သမီးနဲ့လက်ထပ်ထားတာ” ဆိုတာမျိုးတွေပေါ့။
များသောအားဖြင့် အပေါ်ယံပိုင်ဆိုင်မှုရှိတဲ့လူတွေကို အိမ်ထောင်ဖက်အဖြစ်ရွေးချယ်ခြင်းက အိမ်ထောင်ရေးမှာ ကံကောင်းခြင်းအဖြစ်သတ်မှတ်တတ်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်စဉ်ကတည်းက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က စာအတန်အသင့်တတ်ရင်တော်ပြီ….အချိန်တန် အိမ်ထောင်ဖက်ကောင်းတစ်ယောက်ရဖို့သာ အရေးကြီးတယ်ဆိုတဲ့ အိုမင်းဟောင်းနွမ်းနေတဲ့အတွေးအခေါ်တွေနဲ့ အမျိုးသမီးလေးတွေကို သတ်မှတ်ခဲ့ကြပါတယ်။ “ရှေးထုံးလည်း မပယ်နဲ့ ဈေးသုံးလည်း မကြွယ်နဲ့” ဆိုတဲ့စကားလိုပါပဲ။ ရှေးတုန်းက စကားကို လက်ခံသင့်တာလက်ခံရမှာမှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အဖို့ ဂုဏ်ရှိ၊ ငွေလျှံ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ယောက်ကို ရရှိပိုင်ဆိုင်တာနဲ့တင် ကံကောင်းအလွန်ကောင်းတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်သွားပြီလား ဆိုတာ သိပ်ကို စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းပါတယ်။
လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို အခြားလူတစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ခြင်းအားဖြင့် ထိုလူရဲ့ဘဝကို အပြည့်အဝယုံကြည်စိတ်ချရပါ့မလား။ တကယ်တော့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝအတွက် ထိုလူတစ်ယောက်မှာသာ တာဝန်အပြည့်အဝရှိတာဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် အမျိုးသမီးလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဘ၀ အဆင်ပြေချောမွေ့ခြင်းအတွက် အခြားလူတစ်ယောက်ကို အားကိုးခြင်းကကော ရာနှုန်းပြည့်ကံကောင်းခြင်းဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ဘ၀ ကံကောင်းခြင်း၊ ကံဆိုးခြင်းကို ဘာတွေနဲ့ တိုင်းတာမလဲ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝအတွက် ထိုလူတစ်ယောက်မှာ တာဝန်အပြည့်အဝရှိတာမို့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကံကောင်းခြင်းဆိုတာ ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်အပြည့်အဝယူနိုင်ခြင်းပေါ်မှာသာ မူတည်တယ်လို့ သတ်မှတ်နိုင်ပါတယ်။ အမျိုးသမီးမှ အမျိုးသားမှရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်ကျေပွန်အောင် ယူနိုင်သူက ကံကောင်းတဲ့သူပါပဲ။ ထိုလူ့အတွက် ဘယ်ကမှ တာဝန်ယူပေးစရာမလိုတော့သလို၊ ထိုလူရဲ့ဘဝနေဝင်ချိန်အထိ ကိုယ်စိတ်နဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်၊ ကိုယ်အသက်ရှင်ရပ်တည်မှုအတွက် လွတ်လပ်စွာရှင်သန်နိုင်ပါတယ်။
လူတွေရဲ့စိတ်က အချိန်တိုင်းပြောင်းလဲနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီလိုပါပဲ….လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို တာဝန်ယူထားလိုက်တဲ့ တာဝန်ယူထားတဲ့လူရဲ့စိတ်ကလည်း အမျိုးမျိုးပြောင်းလဲသွားနိုင်ပါတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ မပြောင်းလဲနိုင်ဘူးဆိုပါအုံး ဘယ်လိုမှ တရားသေမသတ်မှတ်ထားနိုင်ပါဘူး။ တရားသေသတ်မှတ်ထားနိုင်ရင်တောင် ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်စီရင်နိုင်စွမ်း အားနည်းလာပါတယ်။ ကိုယ့်ဘဝကို အခြားသူကိုတာဝန်ယူခိုင်းထားတဲ့အတွက်ကြောင့် တာဝန်ယူထားတဲ့သူရဲ့ စီရင်မှု၊ ဆုံးဖြတ်မှုကို အနည်းနဲ့အများတော့ နာခံရတတ်ပါတယ်။ အဲဒီ့အခါ ကိုယ်သွားတိုင်း စိတ်မပါတာမျိုးဖြစ်လာပါတော့တယ်။
အဲဒါအပြင် ကိုယ့်ဘဝကို တာဝန်ယူထားတဲ့သူရဲ့စိတ်ကို နားလည်အောင်ကြိုးစားရပြန်ပါတယ်။ ထိုသူရဲ့အကောင်းအဆိုး မှန်သမျှကို လက်ခံပေးရပြန်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဘဝရဲ့အနာဂတ်မှန်သမျှလည်း ထိုသူ့အပေါ်မှာ အများကြီးမူတည်နေတဲ့အတွက် ထိုသူရဲ့အကြိုက်ဆောင်ရပြန်ပါတယ်။ အမျိုးသမီးမှ အမျိုးသားမှရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ လူတိုင်းလိုလိုဟာ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်မယူနိုင်တဲ့အခါ တာဝန်ယူပေးထားသူရဲ့ ခြယ်လှယ်မှုမှန်သမျှကို အနည်းနဲ့အများ ခံရတတ်ပါတယ်။ အဲဒါက ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်မယူနိုင်တဲ့သူရဲ့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးပါပဲ။ အများအမြင်မှာတော့ သက်တောင့်သက်သာနေရတယ်လို့ ထင်နေနိုင်ပေမယ့် ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်မယူနိုင်သူရဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ အလုံးစုံ သက်တောင့်သက်သာဖြစ်မနေနိုင်ပါဘူး။
ပြောချင်တာက ကိုယ့်ဘဝရဲ့ ကံကောင်းခြင်း၊ ကံဆိုးခြင်း၊ ပြည့်စုံခြင်း၊ မပြည့်စုံခြင်း၊ ဆိုးခြင်း၊ ကောင်းခြင်းဆိုတာကို အပေါ်ယံအရာဝတ္ထုတွေနဲ့ဆုံးဖြတ်ပြီး အခြားသူတစ်ယောက်ကို လက်မတွဲပါနဲ့လို့ပြောချင်တာပါ။ အိမ်ထောင်ပြုခြင်းဆိုတာက ရောင်းကုန်တစ်ခုကို ဝယ်သူလက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်တာနဲ့ မတူပါဘူး။
လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို အခြားလူတစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ခြင်းအားဖြင့် ထိုလူရဲ့ဘဝကို အပြည့်အဝယုံကြည်စိတ်ချရပါ့မလား။ တကယ်တော့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝအတွက် ထိုလူတစ်ယောက်မှာသာ တာဝန်အပြည့်အဝရှိတာဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် အမျိုးသမီးလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဘ၀ အဆင်ပြေချောမွေ့ခြင်းအတွက် အခြားလူတစ်ယောက်ကို အားကိုးခြင်းကကော ရာနှုန်းပြည့်ကံကောင်းခြင်းဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ဘ၀ ကံကောင်းခြင်း၊ ကံဆိုးခြင်းကို ဘာတွေနဲ့ တိုင်းတာမလဲ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝအတွက် ထိုလူတစ်ယောက်မှာ တာဝန်အပြည့်အဝရှိတာမို့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကံကောင်းခြင်းဆိုတာ ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်အပြည့်အဝယူနိုင်ခြင်းပေါ်မှာသာ မူတည်တယ်လို့ သတ်မှတ်နိုင်ပါတယ်။ အမျိုးသမီးမှ အမျိုးသားမှရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်ကျေပွန်အောင် ယူနိုင်သူက ကံကောင်းတဲ့သူပါပဲ။ ထိုလူ့အတွက် ဘယ်ကမှ တာဝန်ယူပေးစရာမလိုတော့သလို၊ ထိုလူရဲ့ဘဝနေဝင်ချိန်အထိ ကိုယ်စိတ်နဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်၊ ကိုယ်အသက်ရှင်ရပ်တည်မှုအတွက် လွတ်လပ်စွာရှင်သန်နိုင်ပါတယ်။
လူတွေရဲ့စိတ်က အချိန်တိုင်းပြောင်းလဲနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီလိုပါပဲ….လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို တာဝန်ယူထားလိုက်တဲ့ တာဝန်ယူထားတဲ့လူရဲ့စိတ်ကလည်း အမျိုးမျိုးပြောင်းလဲသွားနိုင်ပါတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ မပြောင်းလဲနိုင်ဘူးဆိုပါအုံး ဘယ်လိုမှ တရားသေမသတ်မှတ်ထားနိုင်ပါဘူး။ တရားသေသတ်မှတ်ထားနိုင်ရင်တောင် ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်စီရင်နိုင်စွမ်း အားနည်းလာပါတယ်။ ကိုယ့်ဘဝကို အခြားသူကိုတာဝန်ယူခိုင်းထားတဲ့အတွက်ကြောင့် တာဝန်ယူထားတဲ့သူရဲ့ စီရင်မှု၊ ဆုံးဖြတ်မှုကို အနည်းနဲ့အများတော့ နာခံရတတ်ပါတယ်။ အဲဒီ့အခါ ကိုယ်သွားတိုင်း စိတ်မပါတာမျိုးဖြစ်လာပါတော့တယ်။
အဲဒါအပြင် ကိုယ့်ဘဝကို တာဝန်ယူထားတဲ့သူရဲ့စိတ်ကို နားလည်အောင်ကြိုးစားရပြန်ပါတယ်။ ထိုသူရဲ့အကောင်းအဆိုး မှန်သမျှကို လက်ခံပေးရပြန်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဘဝရဲ့အနာဂတ်မှန်သမျှလည်း ထိုသူ့အပေါ်မှာ အများကြီးမူတည်နေတဲ့အတွက် ထိုသူရဲ့အကြိုက်ဆောင်ရပြန်ပါတယ်။ အမျိုးသမီးမှ အမျိုးသားမှရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ လူတိုင်းလိုလိုဟာ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်မယူနိုင်တဲ့အခါ တာဝန်ယူပေးထားသူရဲ့ ခြယ်လှယ်မှုမှန်သမျှကို အနည်းနဲ့အများ ခံရတတ်ပါတယ်။ အဲဒါက ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်မယူနိုင်တဲ့သူရဲ့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးပါပဲ။ အများအမြင်မှာတော့ သက်တောင့်သက်သာနေရတယ်လို့ ထင်နေနိုင်ပေမယ့် ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်မယူနိုင်သူရဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ အလုံးစုံ သက်တောင့်သက်သာဖြစ်မနေနိုင်ပါဘူး။
ပြောချင်တာက ကိုယ့်ဘဝရဲ့ ကံကောင်းခြင်း၊ ကံဆိုးခြင်း၊ ပြည့်စုံခြင်း၊ မပြည့်စုံခြင်း၊ ဆိုးခြင်း၊ ကောင်းခြင်းဆိုတာကို အပေါ်ယံအရာဝတ္ထုတွေနဲ့ဆုံးဖြတ်ပြီး အခြားသူတစ်ယောက်ကို လက်မတွဲပါနဲ့လို့ပြောချင်တာပါ။ အိမ်ထောင်ပြုခြင်းဆိုတာက ရောင်းကုန်တစ်ခုကို ဝယ်သူလက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်တာနဲ့ မတူပါဘူး။
